Սերը նման է ծառին,ճյուղը կտրելուց նորն է գալիս,
աճում, ծիլ է տալիս,
տերևները թափվում,
լռությունն է տիրում սրտին։
Նոր կյանք առնում,
սերը իմ լուռ,
նոր ծիլեր տալիս,
ճյուղերը ծաղկում,
տերևները շնչում-
արտաշնչում կյանք։
Սեղմում են վատն ու չարին։
Լսու՞մ ես։ Դա սերն է իմ։
Նման այն ծառին,
որը խշշում էր ծննունդիս պահին։
նվիրում եմ մորս։
Հակոբ Գևորգյան
Նոյեմբեր 16, 2015թ
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.