Այսօր կարդում էի այս էջը, որն ինձ դարձյալ մտամծմունքի տեղիք տվեց։Արդյոք մենք հայերս իսկապե՞ս աննման ազգ ենք։Այդ իսկ պատճառով էլ սկսեցի ինքս նյութեր կամ լուրեր փնտրել Գուրգեն Մարգարյանի սպանության վերաբերյալ։Իսկապես որ, թե հայկական լրատվությունը եւ թե օտարերկրյա լրատվությունները այս նյութի մասին չեն ուզում խոսել։Ի բացառություն թրքական լրատվույան, քանզի նրանք միշտ սթափ են։Երեվում է նրանք հարգում են իրենց տիրոջը։
Իհարկե, այս ամենը մեր հայկական սովորություններից է բխում։Միայն մենք ենք, որ սկսում ենք մտածել Հայոց Եղեռնի մասին միայն ապրիլ–մայիս ամիսներին եւ դրանից հետո մոռանում ենք այն ինչպես մի երկրորդականություն։Սա զայրեցուցի՛չ է։Էլ ե՞րբ պետք է մենք մեր դասը սովորենք։Սթափվիր իմ հայ ժողովուրդ, սթափվիր քանի դեռ չեն ոչնչացրել քեզ։Սակայն, ո՞վ է թշնամին, երբ չես ճանաչում տիրոջտ։
During almost a year since the brutal murder of Gurgen Margaryan in Budapest American and European media has consistently stayed silent about the murder of the Armenian officer in Budapest as if nothing ever happened. We were able to track only a 51-word piece from The Guardian (In brief: Murdered at peace seminar. Feb 20, 2004 p.15), a news report from nytimes.com and one more from The Moscow Times (Brutal murder stokes Karabakh war passions, by Chloe Arnold. March 2, 2004).
The crime committed by the Azerbaijani officer Ramil Safarov shook the very basics of NATO’s Partnership for Peace program, yet went on almost unnoticed by major news outlets. Probably it was the reluctance to loudly condemn the crime that became the reason why many Azerbaijani officials and public figures felt safe to strongly support the murderer and even worse—to make statements containing threats to Armenians worldwide. It was no wonder the murderer soon became something like a national hero in Azerbaijan.
Now with the trial of Ramil Safarov still going on it is important to break the wall of silence around the Budapest case.
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.