Ամերիկյան ներքին քաղաքականության գեղեցկությունը

Այսօր ինձ մոտ էր եկել ընկերներցս Սթիվն Քլայնը, որն արդեն մի քանի տարի է ինչ անգործ է, ինչպես շատ այլ ամերիկացիներ, որոնք սկսում են հասկանալ, որ Ամերիկյան բանակին հատկացված բյուջեն ու Իրաքի «վերակառուցմանը» տրամադրվող ամերիկյան դոլլարից առաջացած սղաճի պակասից է, որ ապրում են ֆինանսապես անապահով վիճակում։ Սթիվն արդեն տարիքով հասուն մարդ է եւ կյանքում ունեցել է վերելքներ, բայց այսօր նա մի տեսակ նեղված էր Ամերիկայի կառավարությունից, ասելով թե «տեսնում ես դրանց, հիմա այս մեքսիկացիներին տալիս են այն, ինչ որ մերն է եղել, եւ շուտով նրանք կգրավեն Քալիֆորնիան…»

Ես հասկանում էի նրա մտահոգությունն ու անկեղծությունը, բայց այսօր եկա մեկ այլ եզրակացության, որն անպայման կհայտնեմ իրեն։ Միգուցե օգնի։

Ինչեւէ, այս նոր նախագիծը, որն անօրինական գաղթականներին տալիս է հնարավորություն աշխատելու եւ դառնալու Ամերիկյան օրինավոր բնակիչ, շատ գեղեցիկ է մշակված եւ հիմա ասեմ թե ինչու։

Ըստ այդ նախագծի ԱՄՆի օրինավոր քաղաքացի կարող է դառնալ այն մարդը, որը 6 տարվա ընթացքում պետք է

• Վճարի երկու հազար (2,000.00) դոլլար տուգանք,
• Վճարի եկամտահարկերը,
• Խոսի անգելերն

Դե, հիմա անցնենք իրական պատկերին։ Ըստ պետական փաստերի, ԱՄՆում կա մոտ 15 միլլիոն անօրինական բնակիչ։ Եթե այս թիվը բազմապատկենք $2,000.00 կստանանք $30,000,000,000.00, որն իդեպ ասեմ այդքան էլ քիչ գումար չէ արագ եւ որակավոր ձեւով լուծելու ֆինանսական որոշ խոչնդոտներ եւ ձեռք բերել որակյալ քաղաքացիներ, որոնք կվճարեն հարկերը, չեն խախտի օրենքներն ու կխոսեն անգելերն եւ ոչ թե իսպաներեն, ճապոներեն կամ էլ հայերեն։ Քանզի ներկայում մարդիկ անորոշ վիճակում են եւ չունեն այն կայուն կարգավրճակը, որով նրանք կարողանան հանգիստ ապրել իրենց ամերիկյան երազանքը (սարկազմ), իսկ երբ ամեն ինչ անկայուն է, Գլենդելը դառնում է Հայաստան (երբ 1990ին եկել եինք Գլենդել, այս քաղաքը ամերիկյան քաղաքի նման էր, բայց երբ վերադարձանք Գլենդել, այս անգամ 1999ին, այն ավելի շատ հայկական բնակավայրի էր նմանվում եւ արդեն այսօր, եթե դուրս գաս դուրս եւ գտնես լոկ մեկ ամերիկացի, պետք է ուրախ լինես, քանզի դրանով կիմանաս որ ապրում էս Ամերիկայում եւ դեռ Հայաստանն էլ իր տեղում է), Կորե–Թաունը դառնում է Հարավային Կորեա, իսկ Բեվեռլի Հիլզը՝ Իրան, կամ ավելի կոնկրետ Իրանից փախած հրեաների բնակավայր։

Մի խոսքով, կարծում եմ որ գեղեցիկ մշակված նախագիծ է։ Հույսով եմ Սթիվը կհասկանա, որ Ամերիկյան հայրենասիրությունը որոշվում է փողով, իսկ հայրենասիրությունը հայրենիքով։