Անցած օրը գնացել էի Վաշինգթոն Մութուալ բանկ, ֆինանսական գործարք կատարելու նպատակով։ Ներս մտնելուց առաջ հիշեցի բանկի պահակին, որն ազգությամբ կարծես թե Մեքսիկացի է, եւ չգիտես ինչու, արդեն մի քանի անգամ նկատելիորեն մի տեսակ թարս է նայում ինձ։ Երբեւէ չեմ հարցրել նրան, թե ինչու է այդպես նայում ինձ, եւ այս անգամ որոշեցի կոնֆլիկտ ստեղծելով պարզել այդ անորոշ վիճակը։
Հիշեցի, որ բանկի ներսում գրված էր մի գրություն, որում ասվում էր “No Food, No Drink”, այսինքն, ուտելիքի եւ խմիչքների մուտքը դեպի բանկ արգելվում են։
Ձեռքս առա Սթարբակս քաֆեն և շարժվեցի բանկի ուղղությամբ, ակնկալելով բանկի պահակի եւ ինձ հետ տեղի ունենալիք բանավեճը։
– Կներեք, կասեր պահակը, չեք տեսնում այս գրվածքը, որում ասվում է “No Food No DRINK”?
– Ի՞նչ գրվածք։ Օ՜ ա՞յս գրվծքը։ Դե ընդհանրապես Քալիֆորնիաում գոյություն ունի պատգամներում գրված տառերի չափսի օրենք, և կարծես թե այս գրությունը չի համապտասխանում այդ օրենքին։
– Չգիտեմ դա, բայց այս պահին ես եմ օրենքը, և ասում եմ ձեզ, որ ուտելիքի եւ հատկապես խմիչքի մուտքն այս բանկում արգելված է։
– Հասկանալի է ձեր զայրությը, բայց սա խմիչք չէ, սա քաֆե է։
– Քաֆե է, թե խմիչք, միևնույն է, դուք այն խմու՛մ եք, չէ՞։
– Չէ…
– Ինչպե՞ս չէ։ Զայրութով կպատասխաներ նա։
– Ես այն չեմ խմում, այլ կուլ եմ տալիս…
Այպիսի բանավեճ պատկերացնելով մտա ներս, ու զգացի, որ ինչ–որ մի բան տեղում չէ։ Գրությունը տեղում էր, իսկ նրա պաշտպանը՝ Մեքսիկացի Պահակը, չկար։
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.