Անհայտ թշնամու վախճանը

Երբ ես մեծանամ, փոքրիկն ինձ ասաց,
Ես կպաշտպանեմ երկիրն իմ ազատ,
Երբ ես մեծանամ, տարեցն ինձ ասաց,
Եվս մեկ անգամ ես հող կդառնամ:

Երբ ես պաշտպանեմ երկիրն իմ ազատ,
Փոքրիկն այս անգամ վախեցած ասաց՝
Ես կկրակեմ թշնամուն անհայտ…
Ու նենգ ժպիտով գետինը դարձավ։

Երբ ես մահանամ՝ նորից հող դարնամ,
Տարեցն այս անգամ կասկածով ասաց՝
Ես կերազեմ դրախտում ապրել…
Ու լուռ ետ նստած երկինքը դարձավ։

Երբ ես սատկացնե՛մ թշնամուս անհայտ,
Փոքրկն այս անգամ բարկացած ասաց,
Ես կայրեմ նրան, ու մոխիր դարձած,
Քամուն կհանձնեմ, որ կորչի անհայտ։

Երբ ես հող դառնամ, գերեզմանիս տակ,
Տարեցն այս անգամ խենթորեն ժպտաց,
Ես էլ չեմ լինի պարազիտ, անպետք,
Այլ պարարտանյութ երկրիս համար։

Երբ ես ազատվեմ թշնամու մոխրից,
Փոքրիկն այս անգամ դեպի վեր դարձավ,
Ես ամպերի չափ աղոթքներ կասեմ,
Որ Աստված տա ինձ այն ինչ կամենամ։

Եվ հանկարծ տարեցն հանդիպեց մահին,
Փոքիրկն էլ անցավ մեկ այլ նոր խաղի,
Հասա՞վ տարեցն իր անհայտ գահին,
Գտա՞վ փոքրիկը սերը երկնային։

Անհայտ մնացի ես, ու միտքը իմ,
Տեսնես ու՞ր մնաց անհայտ թշնամին,
Մեկ մեզ տեսնում ենք բարձունքի գահին,
Մեկ էլ հողի տակ՝ տապանաքարի։

Նոյեմբեր 3, 2007
Հակոբ Գեւորգյան,
Լոս Անջելես, Քալիֆորնիա