Տեր Աստված, այս ինչ փորձանքի մեջ ընկանք մենք: Երբեմն հարցնում եմ խղճիս մեջ ապրող Աստծուն եւ հասկանում, որ գոնե ես կյանքիս նայում եմ բեմի վերեւից, խմբավարի դեմ դիմաց, առանց ջութակի կամ շեփորի, այլ պարզապես` երգեհոնի սրինգին նստած: Նայում եմ մարդկանց շարքերին՝ կարգավորված. կեսն արդեն քնա՜ծ, մնացածն էլ ձանձրույթից հարբած մի կողմ քաշված ու նեղված վիճակում սպասում են ավարտին՝ կյանքի սիմֆոնիաի՝ ռեքվիեմ մարդկային տականքի։
Հունվար 27, 2008
Հակոբ Գեւորգյան
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.